هدایت
از شوون مهم حجج الهی, هدایت مردم به سوی خداوند و رهانیدن آنان از بندگی غیر از اوست. بی گمان هر کس
طالب هدایت باشد و به ایشان مراجعه کند هدایت خواهد شد.
موضوع هدایت در آیه های متعددی از قرآن طرح شده است که به ائمه ی هدی تاویل گردیده است.
نمونه:
-امام صادق –علیه السلام –در توضیح آیه ی شریفه ی : " فَمَنِ اتَّبَعَ هُدایَ فَلایَضِلُّ ولا یَشقی " (1) "هر که از هدایت
1 من پیروی کند نه گمراه خواهد شد نه شوم بخت "
فرمودند: "آیه مربوط به کسی است که به امامان گرایش داشته باشد و از اوامر ایشان پیروی کند و از اطاعت ایشان
سر نپیچد" (2)
-امام محمد باقر–علیه السلام – به یکی از یارانشان فرمودند:" منظور از آیه ی شریفه ی : "والذین اهتَدَوا زادَهُم
2 هُدیً و آتاهُم تَقواهُم "(3) این است که هر کس به دیدار ما بیاید و حرف و سخن ما را بشنود, خداوند هدایت او را
می افزاید [ یعنی درجات و مراتب هدایتی او را بالا می برد؛ چون کمالات دارای مراتب اند.](4)
- در توضیح و تفسیر آیه ی : "اِهدِنا الِراطَ المُستَقیم " امام صادق –علیه السلام – فرمودند: " صراط مستقیم راه امام
است. به خدا قسم ما اهل بیت آن راه راست ایم."(5)
ما این جمله را دست کم روزی ده بار در نمازهای خود میخوانیم . آیا به فکر افتاده ایم که به این جمله عمل کنیم؟!
اینک که ما در زمان غیبت به سر میبریم آیا راه هدایت بسته است؟ به روشنی معلوم است که جواب این سوال نه
است . چرا که اگر چنین باشد هدف بعثت پیامبر گرامی اسلام – که هدایت مردم است- مختل خواهد شد.
چگونه امام در زمان غیبت ما را هدایت میکنند؟ پاسخ آن را تاریخ صغری و کبرای آن حضرت مشخص میکند. نامه ها ی
آن حضرت ,نمازها و دستورالعمل هایی که از ایشان برای امور مختلف توصیه شده است , حکایتهای فراوانی که همه
آنها مملو از دستگیری های علمی و مالی و اعتقادی آن وجود مقدس است, همه و همه نشان از این حقیقت دارد که:
هر چند امام–علیه السلام – از دیدگاه ما غایب است, همچون خورشید پشت ابر نورافشانی میکند و مردمان از فیض
وجود او بهره میبرند؛ بلکه گاهگاه نیز در لحظاتی روزنه هایی باز و تابشی از آن خورشیدپشت ابر به ما زمینیان
تابانده می شود. هر کس خود را در معرض تابش این نور قرار دهد ,نور میگیرد والاّ نه.
پاورقی:
1)طه (20):124
2)بحارالانوار24:147,ح 24
3)محمد(47):18
4) بحارالانوار24: 151 , ح37.
5) نورالثقلین 1:21.
